Kimler Kararname Çıkarabilir? – Devletin Kalbine Yolculuk Eden Bir Hikâye
Bazı hikâyeler vardır, sadece anlatılmaz; yaşanır, hissedilir ve satır aralarında sizi de içine çeker. Bugün anlatacağım hikâye de öyle… Devletin soğuk koridorlarında başlayan ama insan ruhunun sıcaklığıyla anlam kazanan bir yolculuğa çıkacağız. Ve bu yolculukta öğreneceğimiz şey basit bir hukuk maddesinden çok daha fazlası olacak: “Kimler kararname çıkarabilir?” sorusunun cevabı, aslında gücün, sorumluluğun ve insanlığın nerede başladığını anlatacak bize.
—
Bir Ülkenin Hikâyesi: Kararnameyi Kim Yazar?
Bir zamanlar, “Devran Cumhuriyeti” adında küçük ama güçlü bir ülke vardı. Bu ülkenin insanları çok farklıydı; kimisi stratejik ve planlı düşünür, kimisi ise kalpten konuşur, empatiyle karar verirdi. İşte hikâyemizin kahramanları da tam bu farklılığın içinden doğdu: Baran ve Elif.
Baran, ülkenin en başarılı hukuk danışmanlarından biriydi. Soğukkanlı, çözüm odaklı ve adım adım ilerleyen bir zekâya sahipti. “Bir karar alınacaksa, plan yapılmalı; sonuçlar hesaplanmalı” derdi hep. Elif ise tam tersiydi. İnsanların hikâyelerini dinler, duygularına dokunur ve empatiyle çözümler bulurdu. “Bir karar sadece kanunla değil, kalple de verilir,” diye düşünürdü.
—
Kararname Arayışı: Gücün Gerçek Sahibi Kim?
Bir gün Devran Cumhuriyeti’nde büyük bir tartışma başladı: “Yeni bir sosyal refah düzeni kurulacaksa, kim kararname çıkarabilir?” Halk meydanlara çıktı, gazeteler manşet attı, hukukçular ekranlarda tartıştı. Baran ve Elif ise bu sorunun cevabını bulmak için birlikte yola çıktılar.
Baran hemen anayasa kitaplarını açtı, maddeleri inceledi ve soğukkanlı bir sesle konuştu:
— “Elif, kararname çıkarma yetkisi kişisel bir güç değil, anayasal bir görevdir. Bizim sistemimizde bu yetki Cumhurbaşkanına verilmiştir. Çünkü yürütme organı olarak devleti yöneten odur.”
Elif gülümsedi.
— “Doğru söylüyorsun Baran. Ama unutma, o yetkinin sahibi bir kişi değil, halkın iradesiyle o koltuğa oturan temsilcidir. Yani kararnameyi aslında milletin adına çıkarır.”
—
Kararnamenin Sahibi: Sadece Yetkili Olan
Yolculukları boyunca birçok kurumla görüştüler. Meclis Başkanı, yüksek yargı üyeleri, bakanlar… Hepsi aynı şeyi söyledi: “Kararname çıkarma yetkisi, yalnızca yürütme organı olan Cumhurbaşkanına aittir.”
Bunun anlamı şuydu:
Türkiye’de Cumhurbaşkanı, yürütme yetkisini kullanırken kararname çıkarabilir.
Bakanlar veya milletvekilleri, bu yetkiye sahip değildir. Onlar ancak kanun teklif edebilir ya da uygulamaları denetleyebilir.
Meclis, kanun yapma ve yürütmeyi denetleme yetkisine sahiptir ama kararname çıkarma görevi tamamen yürütmenin başı olan Cumhurbaşkanındadır.
Baran bunu not defterine yazarken Elif bir çocukla konuşuyordu. Çocuk şöyle dedi:
— “Demek ki kararname, halk için çalışan biri tarafından çıkarılıyor. O zaman o kararlar bizim geleceğimiz için.”
Elif gözlerini kapadı ve gülümsedi. Çocuğun basit ama derin sözü, tüm bu teknik bilgilerin özünü anlatıyordu.
—
Erkek Zekâsı, Kadın Kalbi: Kararname de İkisini Taşır
Baran gibi stratejik bir akıl olmadan kararlar kaosa sürüklenirdi. Elif gibi empatik bir bakış olmadan ise kararlar insana dokunamazdı. Devlet de aynı şekilde işlerdi: Cumhurbaşkanı kararname çıkarırken hem Baran gibi plan yapar, hem de Elif gibi insanı merkezine alır.
Çünkü bir kararname sadece hukuk değildir; topluma dokunan, hayatları etkileyen bir iradedir. Bu yüzden o yetki herkese değil, en tepedeki yürütme gücüne verilir. Ancak o güç de milletin iradesiyle var olur.
—
Son Perde: Yetkinin Arkasındaki Gerçek
Baran ve Elif’in yolculuğu bittiğinde, ikisi de aynı gerçeği anlamıştı: Kararname çıkarma yetkisi bir kişinin parmak ucundaki güç değil, milyonların iradesiyle yüklenilen bir sorumluluktur. O yüzden bu yetki yalnızca Cumhurbaşkanına aittir.
Ama bu hikâye burada bitmedi… Çünkü her karar, aslında hepimizin hikâyesini yazar. Yürütmenin attığı her adım, bir çocuğun geleceğini, bir annenin umudunu, bir gencin hayalini şekillendirir. İşte bu yüzden “kim kararname çıkarabilir?” sorusu sadece hukuki değil, aynı zamanda insani bir sorudur.
—
Şimdi sıra sende sevgili okur… Sence bu kadar güçlü bir yetki sadece bir kişide mi olmalı, yoksa paylaşılmalı mı? Düşüncelerini yorumlarda paylaş, birlikte bu hikâyenin sonunu yazalım.